Inga Huld Hákonardóttir & Yann Leguay - no lemons no melon

Op het snijvlak van performance en geluid reflecteren Inga Huld Hákonardóttir en Yann Leguay over de betekenis van versterking. Ze putten zowel uit popcultuur als conceptuele kunst en onderzoeken de compulsieve drang naar alsmaar efficiënter communicatie.

no lemons no melon echoot een drang naar stilte en haar ongrijpbaarheid. Hoe vinden we de stilte die nodig is om te ontspannen, ondanks of door het lawaai? Hoe ziet stilte eruit, en bestaat het zelfs echt? In een performance die geluid zichtbaar en stilte hoorbaar wil maken, zoeken Inga en Yann naar een stiltepunt in een chatosiche wereld die onze zintuigen constant met prikkels overspoelt.

Het werk van Inga Huld Hákonardóttir is gesitueerd op het gebied van performance en choreografie en vertakt zich af en toe naar muziek/concert. Haar werk richt zich over het algemeen op het zoeken naar frictie tussen het symbolische en het zintuiglijke. Inga studeerde in 2014 af aan de P.A.R.T.S, Brussel en is sindsdien werkzaam op het gebied van performance, met een thuisbasis in Brussel.

Inga's meest recente performancewerk Neind Thing stelt een zoektocht naar het niets voor door middel van vormen van positieve afwijzing als reactie op een alomtegenwoordige overbelasting en overstimulatie. Nietsheid als een praktijk voor eliminatie, als een dans, als een symbool en een ritueel voor 3 performers, een percussionist en een lichtontwerper die allemaal even aanwezig zijn op het podium.

Haar werk Again The Sunset werd gemaakt in samenwerking met kunstenaar en muzikant Yann Leguay en stelt nieuwe materialen voor als instrumenten, zoals bijlen, boomstammen en tonale stenen, waardoor zowel een moeizaam als sonisch engagement met de materialen ontstaat. Stem, lichaam en object zijn even belangrijk in dit werk en deze elementen verweven zich met elkaar om een geheel te creëren. Dit werk bestaat in verschillende versies en heeft zich een weg gebaand in de noise muziekscene door gepresenteerd te worden op verschillende radicale en gerenommeerde muziekfestivals zoals LUFF (Lausanne Underground Film and Music Festival) en Sonic Protest, Parijs en andere steden.

Inga werkt veel samen met choreografe Rósa Ómarsdóttir; ook hun werken spelen op een terrein waar de hiërarchie van lichaam, object en geluidsproductie vervaagt. Hun eerste artistieke samenwerking Wilhelm Scream was een geluidsstudie, gebaseerd op de Foley-geluidstechniek voor cinema, waarbij de relaties tussen beeld, beweging en geluidsproductie humoristische en unheimliche resultaten opleveren. Dit werk werd later de basis voor hun werk The Valley, waarin het begrip 'uncanny valley' duidelijker naar voren kwam. Rósa en Inga ontvingen de Gríman award als choreograaf van het jaar in 2017 voor The Valley. Hun laatste werk samen, Da Da Dans, was een opdracht voor The Icleandic Dance Company ter viering van de 100e verjaardag van de Dada-bewegingen.
Inga werkte ook samen met choreograaf Katie Vickers. Hun werk Slogan for Modern Times was gebaseerd op hun interesse in monstruositeit en de tijdelijkheid van het sublieme. Dit werk werd aanvankelijk gecreëerd als een afstudeerwerk, maar werd een avondvullende voorstelling in Monty en De Singel, Antwerpen. Later werkten Katie en Inga opnieuw samen aan een voorstelling met Rebecka Stillman, We Will Have Had Darker Futures, die gebaseerd is op de tijdelijkheid van angst en hoop.
Inga treedt ook op in werk van andere auteurs en werkte samen met artiesten als Phia Ménard, Salva Sanchis, Eleanor Bauer, Erna Ómarsdóttir, Veli Letovahra, Halla Ólafsdóttir en Gabel Eibens.

Yann Leguay woont en werkt in Brussel. Hij richt zich op de begrippen dematerialisatie, het gebruik van interfaces en alles wat te maken heeft met de materialiteit van het geheugen. In zijn geluidspraktijk werd hij gedefinieerd als een 'mediasaboteur' door het Consumer Waste label, waarbij hij probeert de geluidsmaterialiteit in zichzelf te plooien met behulp van elementaire middelen in de vorm van objecten, video's en performances. Hij presenteerde zijn werk op vele plaatsen en festivals in Europa en daarbuiten, zoals Kunstenfestivaldesarts, Club Transmediale, Centre Pompidou, Ex-Teresa Arte Actual.
Sinds 2007 produceert hij ook installaties, sculpturen en edities die een kritische benadering van de betekenis van de technologische evolutie integreren.
Tijdens concerten verlegt hij de grenzen van de geaccepteerde normen van audiogedrag door ongebruikelijke machines te gebruiken voor het afspelen van audiomedia: geopende harde schijven als draaitafels, een haakse slijper als microfoon, het geluid van elektriciteit enzovoort... Zijn activiteit om platen uit te brengen is al even ongebruikelijk, met het uitbrengen van leesbare zeefdrukplaten, een 7" single zonder centraal gat of een plaat die is samengesteld uit opnames van vinyl dat met een scalpel is bekrast. Zijn label Phonotopy stelt een conceptuele benadering van opnamemedia voor en hij is curator van de DRIFT-serie op het label Artkillart.
Hij is ook betrokken bij verschillende collectieve projecten als geluids- en muziekcurator en werkt mee aan grafische ontwerpen voor boeken en revues.